Od moich pierwszych kroków w świecie Reacta minęło przeszło pół roku. W tym czasie zbudowałem kilka projektów, co pozwoliło mi oswoić się z podstawowym API komponentów. Byłem zadowolony z czynionych postępów, ale zaobserwowałem kilka niepokojących tendencji. Tworzenie wszechstronnych komponentów wymagało ode mnie zbyt dużo mało eleganckiej gimnastyki. Umożliwienie zmiany ułożenia komponentów-dzieci, decydowania o ich widoczności – to przykłady często napotykanych problemów, które doprowadzały do rozmnażania się propsów w niebezpiecznym tempie. Współdzielenie logiki również nie szło tak gładko, fragmenty niektórych komponentów były do siebie podejrzanie podobne. Zacząłem się zastanawiać: czy to normalna kolej rzeczy, czy może brakuje kilku sztuczek w moim programistycznym rękawie?